- Trouwen
- Foto-impressie
- Huwelijkscadeaus
- Bruiloftmuziek
Ik ben niet bang om dood te gaan. Ik vind het wél jammer.
Tientallen felicitaties per briefkaart.
Een zee van bloemen.
Een cd met bruiloftmuziek met Marja's favoriete muziek, samengesteld door Tanneke van der Putt.
Een fantastische picknickmand van Marian (Stip) en Silme. Ik vergeef 't mezelf nooit dat ik daar toen niet een mooie foto van heb gemaakt. Bij voorkeur meteen, want alle lekkernijen en wijn waren versierd met hele ranken bosaardbeien.
Een bruidstaart, vervaardigd door Marja's broer Paul van der Pasch.
Duizend euro van tante Cisca. Ja, dat is 'niet helemaal eerlijk', want dat geld had Cisca al begin juli (toen Marja nog buiten bewustzijn was) gegeven. Trouwens ook aan een heel stel anderen van haar familie. Maar ik zet De Duizend van Cisca er toch bij. Ten eerste omdat Marja zelf De Duizend van Cisca bij de huwelijkscadeaus vond horen. Dat is al reden genoeg, natuurlijk. De andere redenen werk ik nog uit. (Sanders kent ze wel. De rechter helaas niet.) En ten tweede omdat het verhaal over De Duizend van Cisca de ware aard van Schanders als geldwolvin laat zien, en Sanders in haar eigen woorden laat vertellen: Da geld hè Harrie, da geld op die ING-rekening, da is allemaal van ons Marja.
Sanders eiste dat Baken uitgesloten zou worden van een of ander kindsdeel. Om dat te regelen werd halsoverkop Wösten, een notaris uit Boxtel, ingehuurd, en moesten we op onze trouwdag die ongein ondertekenen.
Van helemaal niemand van degenen wier kindsdeel nu gelijk bleef (Martien van der Pasch, Manita en Bert van der Pasch, Anne van der Pasch, Jolanda en Paul van der Pasch), hoorden we iets dat een béétje in de richting kwam van: 'Sorry, Marja & Harrie, we hebben niets kunnen doen om deze vernedering te voorkomen'. Van niemand. Op de trouwdag zelf niet, later niet. Nooit.
Stoken, stoken, stoken. Het was de hobby van Sanders die ze - tot intens verdriet van Marja, zie haar dagboeken - al in de tijd van Kees fanatiek beoefende. Wie er ook gaat sterven, wie er ook wil gaan trouwen: gewoon blijven stoken. Tegen Marja: het zou mij om Marja's geld te doen zijn. (O ja, Sanders? Marja's geld? Interessant! Welk geld dan?)
De mededeling van Sanders, uitgerekend op de ochtend van onze trouwdag, dat ze vanaf nu niet meer zo vroeg en zo lang kon komen. Want ze voelde zich niet zo lekker. Haha, hoe verzin je het. En ook: 'ons Anne voelt zich niet lekker.' Vervolgens bleef ze gewoon vier dagen weg. Gewoon. Hersentumoren? Niks mee te maken. Net getrouwd? Niks mee te maken. Als je trouwt (terwijl je pas 47 bent) zonder de instemming van de Peetmoeder van de clan, nou dan zoek je het zelf maar uit. (Tot je meegesleept kunt worden naar Boxtel, natuurlijk. 300 euro pgb-geld per dag opstrijken, dat verandert de zaak.)
Het laatstgenoemde "cadeau" van degene die tegen iedereen (zelfs nog in februari 2011 op de rechtszitting) te pas en te onpas beweerde: "Ik heb altijd voor ons Marja gezorgd", dat cadeautje wordt hieronder enigszins verduidelijkt en geíllustreerd. Het is het bericht dat Marja op de vroege ochtend van woensdag 23 juli 2008 insprak op mijn antwoordapparaat.
Na Marja's bericht volgt een kort bericht van Anne. Het maakt duidelijk dat een van de 'achtergrondgeluiden' bij Marja's bericht een leugen was. Er was namelijk helemaal niets aan de hand met Anne. Dat bleek ook uit wat Anne haar moeder toevoegde, later op de dag: "Wel eerlijk blijven, moeder!"