Ik ben niet bang om dood te gaan. Ik vind het wél jammer.
"Trouwen – 1" (Marja, nov. 2006)
"Trouwen - 2" (Marja, nov. 2006)
"Trouwen - 3" (Marja, nov. 2006)
Haar wens te trouwen gaf Marja nooit op.
Serie van 3 tekeningen uit november 2006.
Eind juni en begin juli 2008 ging het met Marja héél slecht. Anita (van Thebe Thuiszorg), die om en om met haar collega Loes de nachtdienst waarnam, nam begin juli een paar dagen vakantie. Ze was ervan overtuigd Marja niet meer levend terug te zien. Mijn zus Maria en haar man Huub waren op 9 juli op bezoek. Bij het weggaan stonden de tranen in hun ogen. Ook zij dachten zeker te weten dat Marja het niet lang meer zou maken. Maar Marja krabbelde op. De medicijnen sloegen eindelijk aan en 5 palliatieve bestralingen deden de rest. Het werd hoog tijd dat haar hartenwens in vervulling ging: trouwen. Hèhè, eindelijk.
Marja had altijd al willen trouwen. (Ook 'voor mijn tijd', met Kees dus.) Ze vond het romantisch. En pas dan was het echt. Ik dacht er anders over en vond het tamelijk overbodig gedoe. In de zomer van 2000 zei ik: Weet je wat, Van der Pasch, we verloven ons. Ik trakteer op zilveren ringen. Beschaafd, dun en… voordelig! Marja: Oké Harrebar, dat is ook leuk. Op donderdag 24 augustus, het was een prachtige dag, zijn we naar de juwelier gekuierd. Onze verloving hebben we daarna gevierd met een tweepersoonsfeestje bij Anvers op de Oude Markt.
In juni en juli 2008 was alles anders, voor ons allebei. Marja was na de bestralingen tijdelijk hersteld. Half juni hadden we besproken wat we samen nog zouden kunnen doen in de tijd die Marja restte. Het woord trouwen was toen gevallen. Marja: "We zouden kunnen trouwen!" Ik: "Ja, goed, doen we!" In de derde week van juli was Marja zo goed hersteld, dat ze de sympathieke pogingen van haar moeder om ons trouwen tegen te houden, vastbesloten en kordaat beantwoordde met: "Moeder, wij gaan trouwen!"
Dat herhaalde Marja – in aanwezigheid van haar moeder – bij buurvrouw Trees. "Trees, we gaan trouwen! En mijn geld is voor Harrie, want zij (symbolisch wijzend op haar moeder) hebben toch genoeg." Jazeker, de voorgaande zin moet erbij. Want behalve de romantiek, had Marja ook een praktische reden om per se nog te willen trouwen. Ze wilde dat ik haar spaargeld zou erven. (Zoals ook blijkt uit Marja's verklaring van 20 januari 2008 en uit onze gesprekken in juni en juli. Wel vervelend – en opmerkelijk, nietwaar? – dat rond 10 juli de aantekeningen die ik maakte van deze gesprekken tussen Marja en mij, werden gestolen. Dit bizarre onderwerp komt uitgebreider ter sprake op de pagina's over Marja's laatste wil.)
woensdag 23 juli 2008 15:06:59
Marja en Harrie trouwen
Marja met corsage
De bruidstaart was van bakker Paul in Best
De trouwerij moest zo rustig mogelijk verlopen – thuis en in kleine kring – en zo spoedig mogelijk plaatsvinden, vond Marja op zondag de 20ste. "Ik ben zó moe – ik vertrouw het niet." 's Maandags heb ik het gemeentehuis gebeld en dinsdags zat ik bij de behulpzame ambtenaar Corné. Hij gaf me een lijstje van zaken die noodzakelijk waren om thuis te kunnen trouwen. Hij pleegde wat telefoontjes, en zei: "Morgenmiddag om drie uur, komt dat uit?" Geweldig, het kon al 's woensdags!
Buitengewoon ambtenaar burgerlijke stand Leny kwam dinsdagavond met ons kennismaken. Dat was een leuk gesprek, waarin allerhande – uit onze bijna negen jaren samen – de revue passeerde. Toen Marja zich later op die avond realiseerde dat Leny dat zou verwerken in haar toespraak, heeft ze me Leny laten bellen. "Har, vraag Leny of ze het kort wil houden. Ik kan het anders niet aan." Woensdagmiddag tegen drieën zou Leny op Antoniusstraat 11 zijn. Voor die tijd moest ik m'n pittige lijstje nog afwerken. 'Race tegen de klok' is niet te veel gezegd, over deze twee dagen.
Bovenaan stonden: een doktersverklaring (nodig om de verplichting van ondertrouw te laten vervallen), de nodige papieren en… niet de gegevens van twéé getuigen, maar van zés! Dat was gelukkig snel geregeld. Marja's zus Anne, en broers Martien, Bert en Paul, en mijn dochter Janneke en zoon Simon zouden de getuigen zijn.
Minder noodzakelijk of dringend, maar wel leuk: trouwringen, een corsage voor Marja en een overhemd voor Harrie dat enigszins kleurde bij de blauwe kleding van Marja.
Later stond ik zelf versteld van de koelbloedigheid waarmee ik die race tegen de klok heb gewonnen. Ik liet me zelfs nauwelijks afleiden door het ontroerende huwelijkscadeau dat voor Marja en mij was bedacht, namelijk dat ik uitgesloten zou worden van een of ander kindsdeel. (Blijkbaar was ik niet gewoon de vierde 'aangetrouwde', maar een die 'n "speciale behandeling" verdiende.) Die papierwinkel moest er dus ook nog tussendoor, op de ochtend van onze trouwdag nota bene.
Op woensdag 23 juli, kwart over drie, werd het huwelijk van Marja en Harrie voltrokken. Marja straalde. Na de ringen en het tekenen van de trouwakte boog Marja zich naar mij toe, en fluisterde: "We hebben gewonnen, Har!"
Het was die middag drukker geworden dan Marja aanvankelijk had gepland, maar ze vond het reuzegezellig. 's Avonds hebben we heel rustig nagefeest. Anita (van Thebe Thuiszorg) hebben we vrijaf gegeven. En haar beloofd dat geheim te houden. 'n Tijdje.
